De grote gekte


Terug naar Terug

Als de grote gekte die oorlog heet, eenmaal is losgebarsten, als redelijk naar elkaar luisteren verder weg is dan ooit, dan moet erkend worden dat ook pacifisten niet zo direct een pasklare oplossing kunnen bieden. Oplossingen die leiden tot duurzame vrede dienen gericht te zijn op verandering in de harten van mensen, opdat ze elkaar niet langer zien als poppetjes of etnische groepen die zonder scrupules kunnen worden gedood of verdreven. De kansen daarop liggen voornamelijk voor en na de grote geweldsuitbarsting. Deze moet eerst worden gestopt. Dat het terugtrekken van de OVSE waarnemers en het toepassen van grootschalig geweld op afstand het doel om een humanitaire ramp in Kosovo te voorkomen verder weg zou brengen dan ooit, was te voorzien. Zeker door pacifisten, maar niet alleen door hen. Geweld roept (nog meer) geweld op. Desondanks zal menig pacifist toen de bombardementen op 24 maart begonnen gehoopt hebben op zijn of haar ongelijk.

Helaas lijkt het daar nu in de verste verte niet op. Kruis raketten, waar "Nederland" in de tachtiger jaren tegen te hoop liep zijn nu gevallen op het centrum van Belgrado, zij het gelukkig nog zonder kern koppen. De massa van huis en haard verdrevenen in Kosovo is groter dan ooit, de ellende navenant. In Servië heeft men zich als één man achter de Servische zaak gesteld. Het nobele doel, de geschiedschrijver moet maar oordelen of er nog andere overwegingen een rol spelen, om twee etnische groepen in één land in vrede te doen samenleven, dat doel bereik je nooit door bommen te gooien op één van de partijen. Noord Atlantische gemeenschap, toon je groot! Stop je geweld. Durf gezichtsverlies te lijden! Geef Primakov de kans. Dat is zowel goed voor de Balkan als voor de relatie met Rusland en de rest van de wereld.

Koos de Beus

Terug naar Terug


Last Updated 15 april 1999 by Chris Geerse