Vrees en argwaan

't Kan Anders
2000 nr. 5

hoofdmenu

inhoudsopgave

archief

over 'tKA

uw reactie

Wij zijn geen Joden meer van de tijd der Maccabeeën (176 v. Chr.). Ik zou veel liever een redelijke overeenkomst met de Arabieren zien op basis van in vrede met elkaar leven, dan de schepping van een Joodse staat.

Albert Einstein

Voor wie zich een goed beeld wil vormen van de escalatie tussen Arabieren en Israëliërs , is het boek van Anja Meulenbelt met de titel Het Beloofde Land een aanrader.
De schrijfster was in Ramallah toen er weer een bomaanslag had plaatsgevonden. Ze keek ’s avonds naar de televisie en merkte dat angsten werden gemanipuleerd door steeds te suggereren dat het anti-semitisme van toen hetzelfde is als de woede van de Palestijnen tegen de Israëlische bezetting. Ook las ze de geschiedenisboekjes waarin een vertekend beeld wordt gegeven van de werkelijke historie.

En minister Yuli Tamin antwoordde desgevraagd:
"Het is een feit dat de Arabieren de prijs hebben betaald voor onze wederopbouw. Wij kwamen hier en vestigden ons op plaatsen waar zij (de Arabieren) al woonden. Vanuit hen bekeken eindigde alles in lijden en onrecht. Ik ga er vanuit dat wanneer we de staat Israël niet hadden gevestigd, het kwaad dat de Joden aangedaan zou zijn, groter is dan het kwaad dat we Palestijnen hebben aangedaan."(...!)

En Ella Shoat, een Irakees-Israëlische professor, constateert dat alle kernbegrippen uit de Joodse geschiedenis (als daar zijn: ballingschap, ontheemding, diaspora) nu op de Palestijnen van toepassing zijn. De hele Joodse populaire traditie is doordrenkt met het lijden door de onderdrukkers. De aandacht blijft gericht op de holocaust en nazi’s en Arabieren worden op één lijn gezet.

Ook Israëlische intellectuelen en liberalen ontkennen de realiteit van het slachtofferschap om het onrecht dat zij anderen aandoen, verdraaglijk te maken.
Het boek van Anja Meulenbelt bevestigt de gesprekken die ik tijdens m’n verblijf in Israël (in ogenschijnlijk rustiger tijden) heb gevoerd met Israëliërs. Dit boek sluit ook aan bij de ervaring van journalist Joram Binoer, die, vermomd als Palestijns los werkman, in de werkgetto’s (Gazastrook) en in de vluchtelingenkampen (op de Westoever) verbleef. Binoers gewaagde onderneming was opwindend en angstaanjagend. Niet alleen omdat - bij ontdekking - ‘Arabieren erge scherpe messen hebben voor diegenen die ze beschouwen als verraders of spionnen’, maar ook door het brute geweld van de Israëlische veiligheidstroepen. In zijn spannend verslag, bij het Wereldvenster/Novib te verkrijgen onder de boektitel “Ik, mijn eigen vijand”, wordt ook gewag gemaakt van het leven als Palestijn: voortdurende huiszoekingen, pesterijen, uitgaansverboden, discriminatie en uitbuiting.

Na de laatste uitbarstingen (oktober) lijkt een vreedzaam samenleven helaas verder weg dan ooit.

Jan Baan