Kindermoord

't Kan Anders
2001 nr. 1

hoofdmenu

inhoudsopgave

archief

over 'tKA

uw reactie

De sfeer in het koffiehuis is bedrukt. Wat is de politiek wreed. Nu wilden de Palestijnen driekwart van het land aan de Israëli laten en zelf genoegen nemen met nog geen vierde deel. Maar het is mooi niet doorgegaan. Israël wil hen zelfs dat niet laten. Ze moeten genoegen nemen met bijna niets of oprotten naar Jordanië. Eventjes geen triktrak in het Palestijnse koffiehuis. De vrienden Ahmed en Jessed praten over de filosofie die achter de politiek schuil gaat. En of Salomo niet - goedschiks of kwaadschiks - terug moet komen op aarde. Zo als het nu loopt, kan het niet langer. Sinds '93 zijn Israël en de Palestijnen aan het praten over vrede en wat gebeurt er? Vlakbij is een politiepost door een raketinslag verwoest, een vredesactivist is door scherpschutters doodgeschoten en Gaza lijkt wel een belegerde veste. Opnieuw in het verzet in de vorm van een Tweede Intifada.
'Salomo, hoezo?' vraagt Ahmed.

Jessed vertelt het verhaal van de twee vrouwen die vanwege hun twist over een kind omstreeks duizend voor Christus naar de Wijze Koning Salomo kwamen. Beiden vonden dat het kind het hunne was. Of de koning het hen maar toe wilde wijzen?! Maar die Salomo pakte zijn zwaard en zei: 'Ik hak het kind in tweeën en jullie krijgen elk de helft in een plastic zak mee naar huis'. Pijlsnel was de ware moeder toen opgestaan, ze riep geef het kind maar aan haar, die ander dus, die had vuil gelachen en de koning had daarom tegen de eerste vrouw gezegd: 'Jij krijgt kind, jij bent de ware moeder, jij laat je kind niet in tweeën hakken, jij bent een lieve vrouw'.

'Je begrijpt de moraal toch zeker ook wel', meent Ahmed, 'dan
zeggen de Israëli, Salomo is op
onze hand, wij laten dit land niet in tweeën hakken, dus wij zijn de ware inwoners'. 'Zo kan je alles wel omdraaien', meent Jessed.

Jessed zegt: 'Elk de helft van Palestina is eerlijk. Het is niet eerlijk dat Israël zelfs de helft niet wil afstaan. Salomo zou nu dus moeten zeggen: 'Wie dit land niet wil delen schoppen we eruit'. 'Hoe wil je dat dan klaarspelen?' vraagt Ahmed, 'hij zei toch tevoren niet tegen die vrouw dat ze om het kind te krijgen moest zeggen dat ze het af wilde staan. Ze had toch geen advocaat die tegen haar zei 'doe maar schijnheilig, daar trapt Salomo nog wel eens in'. Een beetje een lepe vrouw zou tegen Salomo kunnen zeggen: 'Doet u dat dan maar, Meneer de Koning, hakt u dat kind maar door, dan geef ik u wel aan wegens kindermoord' en dan zou de koning om niet in opspraak te raken haar het kind hebben toegewezen, vervolgens zou de andere vrouw in hoger beroep zijn gegaan. Bij wie? Ja bij wie?

Jessed zegt: 'We zijn al jaren in hoger beroep. En we krijgen wel gelijk, maar hebben het niet. Ik bedoel: gelijk hebben is mooi, maar gelijk krijgen is de kunst. Maar ze geven maar mooi steeds niet thuis de VN, de Conventie van Genève en vele anderen.'

Ahmed en Jessed zijn zijn niet de enige Palestijnen die de langzaam draaiende en vaak ook stilstaande gerechtelijke molens van het grote regeerdom spuugzat zijn. Waarom moeten ze hun land afstaan zodat de Joden ('whatever het begrip joods mag zijn', aldus Jos Mouthaen) er mee op de loop kunnen gaan. Knopen zijn er om te worden doorgehakt. Met of zonder Salomo.

Pietje van Kimswerd