Vuurwerk

Gaza. Koffiehuis van Ahmed en Jessed. Samen spelen ze een potje triktrak. Maar ze hebben hun hoofd er niet bij. Het geweld van de laatste tijd speelt hen parten.

Ahmed: Jij mag.
Jessed. Ik dacht dat jij aan de beurt was.
Ahmed: Nee jij.
Jessed: Misschien kunnen we beter gaan dammen.
Ahmed: Ach, loop naar de hel.
Jessed steekt de zoveelste sigaret op. Ahmed schuift het spelbord aan de kant.

Het dilemma waar ze over praten is het geweld van de laatste tijd. Dat heeft ze niet verder gebracht. Was er geweld aan Palestijnse kant, dan volgden er Israëlische wraakacties van ongekende omvang. Maar onze Palestijnse vrienden Ahmed en Jessed vinden dat een Staakt-het-Vuren hen ook niet verder brengt. Wat heb je aan vrede als je problemen niet worden opgelost? Verdwijnen de kolonisten niet, dan komt het er toch op neer dat je de oorlog verloren hebt. De schietpartijen gaan door en de werkloosheid blijft. De vernedering moet verdwijnen.

Moedeloos zijn ze, de Palestijnen. Radeloos zelfs. Uitgeput vaak. Maar er zit niets anders op: de strijd moet doorgaan. Jessed zegt dat de Palestijnen mooi kunnen roepen dat de Israëli hun land uit moeten, ...maar dan beginnen de joden weer over de zee en zo kom je niet verder. Er moet dus meer gebeuren, de mensen moeten politieker zijn in hun eisen. De Israëli willen de laatste 22% van het Mandaatgebied inpikken? Dat kunnen ze maar beter vergeten, want de Palestijnen willen een eigen staat, om te beginnen daar. Niet goedschiks, dan kwaadschiks. De nederzettingen moeten verdwijnen. Er is geen lieve moederen aan. Kolonisten eruit en Palestijnse vluchtelingen erin.

Het is ook tot het buitenland doorgedrongen dat er in de Bezette Gebieden een oorlog om onafhankelijkheid is begonnen. De Intifada die slechts opstand was, heeft zich in de Palestijnse politiek genesteld en is structureler geworden. De Onafhankelijkheidsoorlog is begonnen. De vraag is dan of de Arabische wereld en Europa daar oog en waardering voor gaan hebben. Maar, zo niet, dan zal dat gevecht toch doorgaan. De rest van de wereld zal daar niet omheen kunnen al blijven ze wellicht aan de verkeerde kant staan.

Ahmed zegt dat de lieve bedoelingen van het buitenland en dat zachte-sector-jargon met termen als 'vredesproces' en 'een levensvatbare Palestijnse staat' nu plaats gaan maken voor strijdbare taal. 'Ontruiming van de Bezette gebieden' en 'Erkenning van de Palestijnse staat', daar gaat het om. Onze Palestijnse vrienden roemen de onlangs overleden Faisal Husseini. Die hees midden in Oost-Jeruzalem op Orient House de Palestijnse vlag. Als dank werd hij hartje stad Jeruzalem voor zijn deur door kamperende kolonisten belegerd. Maar bleef de Palestijnse vlag er wapperen. Husseini was geen pacifist. Veel mogelijkheden hadden de Palestijnen niet, zei hij. Hij zei dat ook geweld een optie was maar dat je, - als je daarmee je doel niet bereikte -, maar beter naar andere mogelijkheden kon blijven zoeken. Die vlag was een spontane uitbarsting van vaderlandsliefde die hij samen met Hanan Ashrawi verzon.

Orient House is een teken in de tijd geworden. Hoe graag had Israël dat willen voorkomen.

'Spel doet leven', zegt Jessed, 'laten we nog maar een potje doen'. Ahmed begint weer te stralen.

Pietje van Kimswerd

hoofdmenu    inhoudsopgave    archief    over 'tKA   

Laatst gewijzigd: 11 augustus 2001