In memoriam Jos Linnebank

't Kan Anders
2003 nr. 6

hoofdmenu

inhoudsopgave

archief

over 'tKA

uw reactie

Activist en vredeszanger Jos Linnebank overleed in zijn woonplaats Amsterdam aan de spierziekte A.L.S.. Zijn familie en honderden vrienden uit ongeveer alle sociale bewegingen van ons land droegen hem op 12 juli geëmotioneerd ten grave op 'De Nieuwe Ooster'.

Allen voelden daar het onherstelbare verlies van een warm en veelzijdig mens, die zich compleet inzette voor vluchtelingen, de Derde Wereld (Domitila!), vrede en milieu. Hij zong zijn vaak zelfgeschreven en getoonzette teksten, zichzelf begeleidend op gitaar, staand op grote podia, zoals die op de Dam van 'Nederland bekent Kleur' of tijdens massale of kleine vredesdemonstraties en op solidariteitsacties.

Vaak herinner ik mij die keer - het was op 4 april 1994 - dat hij tijdens de 'Paasmars voor Ontwapening: Geen luchtmobiele brigade (lmb)' een toepasselijk nieuw lied zong, door hem geschreven naar aanleiding van het inzetten van de lmb in Bosnië. Geluisterd werd er nauwelijks, want de demonstranten stonden druk te praten: ze hadden elkaar lang niet gezien. Bij het laatste couplet begon het gepraat te verstommen en toen hij direct erna zijn hele lied opnieuw zong was het muisstil en raakte hij de harten. Later vertelde hij me, hoe eenzaam en getergd hij zich eerst had gevoeld. Bijgaand slot dit lied, als hommage aan Jos, de poëtische mede-strijder, die wij node missen.

Gerard van Alkemade

Ach, denk toch niet van mij
dat ik het bloed niet heb gezien
het kreunen niet gehoord
dat ik geen eind wil aan het lijden.
Denk dat toch niet van mij
als ik niet mee wil doen
die mensen daar te doden.

Want ik heb al zoveel jaren
zoveel oorlogen gezien
zoveel oorlogen gezien
in heel de wereld
zoveel wapens zien gebruiken
zoveel wapens.

En de goeden kopen wapens voor de vrede
want ze vechten tegen slechten
en de slechten kopen wapens om te doden
want ze vechten voor hun goden.
En de goeden werden slechten
en de slechten bleven haten
en het onrecht, de ruïnes
en de graven bleven...
de wapens en het doden bleven...

Zo kan ik niet meer geloven
in wapens voor de vrede
kan ik niet meer geloven
dat wapens niet wéér doden.

Ach denk toch niet van mij
dat ik je wanhoop niet kan delen
je tranen niet zie stromen
dat ik je stukgeschoten land
niet zie.
Denk dat toch niet van mij
als ik mijn vrouw niet stuur
om bommen te gaan gooien.

Ach denk toch niet van mij
dat ik een laffe goedzak ben
naïef en irreëel
dat ik die schurken niet
zie moorden
als ik mijn kind niet vraag
die moordenaars te doden.