Naar: Inhoudsopgave archief of Inhoudsopgave 't Kan Anders
Hoe optimistisch de geluiden over het beëindigen van de Kosovo-oorlog ook zijn, het kan niet worden ontkend dat echte vrede meer is dan de afwezigheid van bommen en kogels, of het dreigen daarmee. Toch had de oorlog op de Balkan tot deze duurzame vorm van vrede kunnen leiden. Daarvoor hadden wij niet alleen met het beschuldigende vingertje naar Milosovic moeten wijzen, maar ook de hand in eigen boezem steken. Anders gezegd, daarvoor had een vredesakkoord gesloten moeten worden, waarin zowel de verguisde Slobodan Milosovic als de bejubelde Navo op de snijtafel gelegd hadden moeten worden.
Wat het lot van de Servische dictator betreft, had de operatie ongetwijfeld zijn einde betekend. Met betrekking tot de Navo, zou de operatie uiteraard haar adembenemende militaire potentie hebben blootgelegd. Evenals de daaraan gekoppelde arrogantie van de macht. Deze doet haar abusievelijk ook denken, als 'vredesduif' het gelijk aan haar kant te hebben. Tekenend hiervoor is, dat zij wel boodschappers met vredesvoorstellen naar Milosovic stuurde, maar daarentegen geen enkele boodschap had aan de talrijke oproepen tot bezinning. De Raad van Kerken bijvoorbeeld figureerde daardoor als de spreekwoordelijke 'roepende in de woestijn'. Eind maart heeft de Raad immers al opgeroepen om, in plaats van geweld te gebruiken, te zoeken naar vreedzame middelen om uit het conflict te komen!
Een oproep die binnen de Navo aan dovemansoren is gericht, zolang daar de VS met zijn ondemocratische 'verdeel en heers politiek' de scepter zwaait, waardoor er geen consensus heerst over de politieke vertaling van haar defensieve karakter. De verdeeldheid onder de lidstaten over de juistheid van de bombardementen spreekt wat dat betreft voor zich. Zolang geen moeite wordt gedaan deze heilloze verdeeldheid te boven te komen, zolang zullen precisiebombardementen worden gelegitimeerd als 'verdediging van mensenrechten'. Een godgeklaagde vertekening van de werkelijkheid die met de waarheid op de loop gaat, waardoor wordt verhinderd dat komende geslachten worden behoed voor de gesel van de oorlog (preambule VN-handvest), dus dat het alom onderschreven mensenrechten- of vredesideaal van de grond komt.
Kortom, zolang in een VN-lidstaat een man als Milosovic op legale wijze president kan
worden, de VS een bewierookte - de wereld naar zijn hand zettende - supermacht blijft en
de Navo door het vrije (!) Westen noodzakelijk wordt geacht, zolang zullen wij ons kroost
de vrede niet kunnen leren. Ware vredesopvoeding, als logisch resultaat van ware
vredespolitiek die ernst maakt met mensenrechten, is anno 1999 dan ook een fictie.
Verkiezingen, hoe hoog het opkomstpercentage ook is en tot welke uitslag zij ook leiden,
doen daar niets aan af, hoezeer onze politieke elite ook het tegendeel beweert. Slechts laten
zij daarmee rookgordijnen op. Gelukkig echter worden die zo langzamerhand door de
goegemeente doorzien. Het gestaag dalende opkomstpercentage bij verkiezingen met als
voorlopig dieptepunt de recente Europese verkiezingen, spreekt wat dat betreft boekdelen.
Wouter ter Heide
Naar: Inhoudsopgave archief of Inhoudsopgave 't Kan Anders
Last Updated 20 augustus 1999