Libanonverklaring WRI 2006
archief
Verklaring aangenomen op het driejaarlijkse congres van War Resisters International op 29 juli 2006 te
Eringerfeld (bij Paderborn, Duitsland).
De verklaring heeft betrekking op de in juli 2006 uitgebroken oorlog tussen Libanon (Hezbollah) en Israël.
Onderhandelen niets om zich voor te schamen
De zware bombardementen van Israël ten koste van honderden (vooral Libanese) levens zijn nu geëvolueerd in een volledige invasie .
Wij zijn deelnemers aan de Globalising Nonviolence- conferentie van War Resisters International, ruim 200 activisten afkomstig uit elk werelddeel en het Midden-Oosten. Voor vier dagen hebben we in Eringerfeld, Duitsland, vergaderd om de geweldloze weerstand tegen het mondiale militair-industriële complex te verdiepen en te verbreden. Israëls verwoesting van Libanon zal, menen we, niet resulteren in de vernietiging van een land maar van twee landen nu eenmaal de onvermijdelijke wet van geweld. Is Israëls eigen geschiedenis hiervoor niet een bewijs? Achtenvijftig jaar geweld hebben de Israëliërs immers vrede noch veiligheid gebracht.
We ondersteunen Hezbollahs inval in Israël niet noch Israëls langdurige invallen in Mazrea Shibaa in Libanon. Het doden van Israëlische soldaten door Hezbollah werd een maand eerder voorafgegaan door wapenoefeningen van Israël in Libanon, waarbij er drie Libanese herders werden gedood. Bovendien vond het gevangen nemen van twee Israëlische soldaten door Hezbollah plaats tegen de achtergrond van het maar voortdurende gevangenschap in Israël van 10.000 politieke gevangenen, inclusief Palestijnse vrouwen en kinderen en ook Libanese gevangenen. Het is duidelijk dat Israël de initiatiefnemer is in dit conflict. We wijzen niettemin de vergelding van Hezbollah krachtig af, zoals we ook elke daad van doden betreuren. We verwerpen de logica van oorlog, de logica van oog om oog en tand om tand.
We ondersteunen het recht van mensen die onder bezetting leven om zich te verzetten tegen die bezetting. Het is een principe van geweldloosheid elk onrecht te weerstaan. We kennen als WRI heel wat geweldloze groepen in het Midden Oosten die zich sterk maken voor een rechtvaardige, vreedzame en geweldloze oplossing in de regio en mogelijkheden zien die te bereiken.
We zijn bang voor de repercussies als een nucleaire mogendheid zijn militaire superioriteit gebruikt om Gaza te belegeren, een muur te bouwen die de reeds onder bezetting levende Palestijnen nog verder isoleert, en nu om een buurland binnen te vallen. De grote ongelijkheid in militair vermogen tussen de twee landen maakt het onmogelijk de invasie in Libanon te typeren als een onpartijdig conflict; het is zeker geen zelfverdediging. Niet in toom gehouden door de internationale gemeenschap en zonder rekening te houden met de onvermijdelijke gevolgen voor zichzelf, valt Israël het hele land Libanon aan, met voornamelijk uit de VS afkomstige wapens de civiele infrastructuur vernietigend, waardevolle hulpbronnen verwoestend en burgers dodend.
De vreselijke omvang en uitgebreide vernietiging van deze aanvallen brengt ons er toe te geloven dat Israël al lang tevoren de vernieling van Libanon had gepland. Het is eveneens van belang de vraag van mogelijke VS-belangen in deze oorlog aan de orde te stellen. Dit in verband met de huidige VS-bezetting van Irak en Amerikaanse verklaringen betreffende Syrië en Iran.
Wat ook het historische verband moge zijn, de onmiddelijke noozaak is nu onderhandelen. Onderhandelen is zelfs in een oorlog niets om zich voor te schamen, zei Sheerin al-Araj, een van de participanten van de conferentie uit het Midden-Oosten. Is niet elke oorlog in feite steeds geëindigd in onderhandelen? Wegens de zoals al gezegd grote ongelijkheid in militaire macht geloven we dat Israël een speciale aandrang tot onderhandelen behoeft.
De verklaring heeft betrekking op de in juli 2006 uitgebroken oorlog tussen Libanon (Hezbollah) en Israël.
Onderhandelen niets om zich voor te schamen
De zware bombardementen van Israël ten koste van honderden (vooral Libanese) levens zijn nu geëvolueerd in een volledige invasie .
Wij zijn deelnemers aan de Globalising Nonviolence- conferentie van War Resisters International, ruim 200 activisten afkomstig uit elk werelddeel en het Midden-Oosten. Voor vier dagen hebben we in Eringerfeld, Duitsland, vergaderd om de geweldloze weerstand tegen het mondiale militair-industriële complex te verdiepen en te verbreden. Israëls verwoesting van Libanon zal, menen we, niet resulteren in de vernietiging van een land maar van twee landen nu eenmaal de onvermijdelijke wet van geweld. Is Israëls eigen geschiedenis hiervoor niet een bewijs? Achtenvijftig jaar geweld hebben de Israëliërs immers vrede noch veiligheid gebracht.
We ondersteunen Hezbollahs inval in Israël niet noch Israëls langdurige invallen in Mazrea Shibaa in Libanon. Het doden van Israëlische soldaten door Hezbollah werd een maand eerder voorafgegaan door wapenoefeningen van Israël in Libanon, waarbij er drie Libanese herders werden gedood. Bovendien vond het gevangen nemen van twee Israëlische soldaten door Hezbollah plaats tegen de achtergrond van het maar voortdurende gevangenschap in Israël van 10.000 politieke gevangenen, inclusief Palestijnse vrouwen en kinderen en ook Libanese gevangenen. Het is duidelijk dat Israël de initiatiefnemer is in dit conflict. We wijzen niettemin de vergelding van Hezbollah krachtig af, zoals we ook elke daad van doden betreuren. We verwerpen de logica van oorlog, de logica van oog om oog en tand om tand.
We ondersteunen het recht van mensen die onder bezetting leven om zich te verzetten tegen die bezetting. Het is een principe van geweldloosheid elk onrecht te weerstaan. We kennen als WRI heel wat geweldloze groepen in het Midden Oosten die zich sterk maken voor een rechtvaardige, vreedzame en geweldloze oplossing in de regio en mogelijkheden zien die te bereiken.
We zijn bang voor de repercussies als een nucleaire mogendheid zijn militaire superioriteit gebruikt om Gaza te belegeren, een muur te bouwen die de reeds onder bezetting levende Palestijnen nog verder isoleert, en nu om een buurland binnen te vallen. De grote ongelijkheid in militair vermogen tussen de twee landen maakt het onmogelijk de invasie in Libanon te typeren als een onpartijdig conflict; het is zeker geen zelfverdediging. Niet in toom gehouden door de internationale gemeenschap en zonder rekening te houden met de onvermijdelijke gevolgen voor zichzelf, valt Israël het hele land Libanon aan, met voornamelijk uit de VS afkomstige wapens de civiele infrastructuur vernietigend, waardevolle hulpbronnen verwoestend en burgers dodend.
De vreselijke omvang en uitgebreide vernietiging van deze aanvallen brengt ons er toe te geloven dat Israël al lang tevoren de vernieling van Libanon had gepland. Het is eveneens van belang de vraag van mogelijke VS-belangen in deze oorlog aan de orde te stellen. Dit in verband met de huidige VS-bezetting van Irak en Amerikaanse verklaringen betreffende Syrië en Iran.
Wat ook het historische verband moge zijn, de onmiddelijke noozaak is nu onderhandelen. Onderhandelen is zelfs in een oorlog niets om zich voor te schamen, zei Sheerin al-Araj, een van de participanten van de conferentie uit het Midden-Oosten. Is niet elke oorlog in feite steeds geëindigd in onderhandelen? Wegens de zoals al gezegd grote ongelijkheid in militaire macht geloven we dat Israël een speciale aandrang tot onderhandelen behoeft.
- We roepen daarom de VS-regering op te stoppen met militaire hulp aan Israël en de bescherming van Israël tegen VN- en volkenrechterlijke sancties te beëindigen.
- We roepen voorts Israel op een onmiddelijk ophouden van de aanvallen op Libanon alsmede van de bezetting van Palestina in werking te stellen en ook te beginnen met de ontmanteling van de Muur.
- We roepen tenslotte hen die de vrede door gerechtigheid ter harte gaat op overal waar nodig humanitaire hulp te verlenen en aan geweldloze groepen van beide zijden die zich er voor inzetten vrede in de regio te brengen, internationaal te steunen.